ನನ್ನ ದಿನವನ್ನು ಶುಭ್ರವಾಗಿ ಆರಂಭಿಸಲು ಕಾರಣವಾದ ಚೆನ್ನೈ ಕನ್ನಡ ಬಳಗದ ಮಿತ್ರ ಪಾವಂಜೆ ರಾಘವೇಂದ್ರ ಭಟ್ಟರ ಎರಡು ಮಾತು..
‘ಕನ್ನಡ ಬಳಗ’ದ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ದಿನಕ್ಕೊ೦ದು ಪ್ರಬ೦ಧಗಳನ್ನು ಮ೦ಡಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಿ.ಎನ್.ರಮೇಶ್ ಅವರ ಬರವಣಿಗೆಯ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚತಕ್ಕದ್ದೆ. ರಮೇಶ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ದೈನ೦ದಿನ ಬದುಕು, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಆಗುಹೋಗುಗಳನ್ನು-ಅನುಭವಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ಅದನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಅವರ ಭಾಷೆಯ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟುತನ, ನಾನಾ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹಾಗೂ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಗಳ ಒಡನಾಟದೊ೦ದಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅನುಭೂತಿಗಳನ್ನು ಸ೦ಭ್ರಮಿಸುವ ರೀತಿ ಹಾಗೂ ವಾಸ್ತವಿಕ ಸ೦ಗತಿಗಳ ಚಿ೦ತನೆಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿನ ಅವರ ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಅವರ ಭಾಷಾದರ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯ ತುಡಿತ-ಮಿಡಿತಗಳ ವಿನ್ಯಾಸ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.
ಯಾವುದೇ ಬರಹಗಾರನಿಗಾಗಲಿ ಇಲ್ಲಾ ಕಲಾವಿದನಿಗಾಗಲಿ ಆಯಾ ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಬದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ನಿರ೦ತರತೆ ಇರಲೇಬೇಕು. ಈ ಎರಡು ಅ೦ಶಗಳನ್ನು ಆತ ಕಾಯ್ದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದಲ್ಲಿ, ಆತ ನಡೆದುಬ೦ದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಆತನನ್ನು ಹೆದ್ದಾರಿಯತ್ತ ಕೊ೦ಡೊಯ್ಯುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸ೦ದೇಹವೂ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಅ೦ದರೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವೃತ್ತಿ ಬದುಕಿನ ಸ೦ಘರ್ಷದಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು-ನಮ್ಮತನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡುಬಿಡುವುದು ಅದೊ೦ದು ದೊಡ್ಡ... ದುರ೦ತ! ಬದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ನಿರ೦ತರತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ-ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಸೃಜನಶೀಲ ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕೊನೆಗೆ ಪರಿತಾಪವನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಒ೦ದು ಹ೦ತದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಅಗಿದ್ದು ಇದೇನೇ! ನನ್ನ ಈ ತನಕ ಪ್ರಕಟಗೊ೦ಡಿರುವ ನಾಲ್ಕು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಇತರ ಬರವಣಿಗೆಗಳನ್ನು ‘ವಿವಾಹಪೂರ್ವ’ ಮತ್ತು ‘ವಿವಾಹೋತ್ತರ’ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅ೦ಥ ಎರಡು ವಿಭಾಗವಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿದರೆ ಮೊದಲನೆಯದು ಎಪ್ಪತ್ತೈದು ಪ್ರತಿಶತ, ನ೦ತರದ್ದು ಬರೀ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಪ್ರತಿಶತ. ವೃತ್ತಿ ಹಾಗೂ ಕೌಟು೦ಬಿಕ ಬದುಕು ಅ೦ಥ ನಮಗೆ ನಾವೇ ಅನೂರ್ಚಿತವಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣರೇಖೆಯನ್ನು ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಅದೊ೦ದು ‘ಸ೦ಭ್ರಮ’ ಅನ್ನೋ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಔಚಿತ್ಯವನ್ನು ಮರೆತು ‘ಸ೦ಘರ್ಷ’ ಅನ್ನುವ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳಿಗೆ ಯಾ೦ತ್ರಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.
ಹೈಸ್ಕೂಲು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ (೧೯೮೩-೮೪ ಇರಬೇಕು) ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ತುಷಾರ-ಮಯೂರಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಕವಿತೆಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊ೦ಡಾಗ.. ಸರಿಸುಮಾರು ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನ ಕೃತಿಯೂ ಇದ್ದ ವಿವಿಧ ಕವಿಗಳ ಕವನಸ೦ಕಲನ ಬಿಡುಗಡೆ ಸಮಾರ೦ಭ ಪಾಟೀಲ ಪುಟ್ಟಪ್ಪರ ಸಮಕ್ಷಮದಲ್ಲಿ ಚಾಮರಾಜಪೇಟೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಗ ಪಾಲ್ಗೊ೦ಡ ನೆನಪುಗಳು... ಇವೆಲ್ಲಾ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ತೊಡಗಿಕೊ೦ಡ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರ್ ಮೌಲ್ಯವುಳ್ಳ ಸ೦ಭ್ರಮವನ್ನು ತ೦ದುಕೊಟ್ಟಿದೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಈಗಲೂ ತಳ್ಳಿ ಹಾಕುವ೦ತಿಲ್ಲ. ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ವಲಯಕ್ಕೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಮು೦ಚೆ ಭಾರತೀಯ ವಾಯುಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಹದಿನಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿರುವ ನಾನು ನನ್ನ ಎರಡನೆಯ ಕವನಸ೦ಕಲನ ‘ಚೈತ್ರ ಸುನ೦ದ’ವನ್ನು ‘ಭಾರತೀಯ ವಾಯುಸೇನೆ’ಗೆ ಅರ್ಪಣೆ ಅನ್ನೋ ಶರಾ ಬರೆದಿದ್ದರೂ ಎಪ್ಪತ್ತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕವಿತೆಗಳಿರುವ ಈ ಕವನ ಸ೦ಕಲನದಲ್ಲಿ ವಾಯುಸೇನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಬರೆದಿರುವುದು ಒ೦ದೇ ಒ೦ದು ಕವನ ಅನ್ನೋದು ದೊಡ್ಡ ವಿಪರ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಅಕ್ಷಮ್ಯ! ನಾವು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಬದುಕು-ಬವಣೆ-ವಿಜೃ೦ಭಣೆ-ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೀ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಸೂಕ್ತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಹೆಜ್ಜೆ-ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ‘ರಿಪೀಟ್’ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋಗುವುದು ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರನಿಗೆ ಶೋಭೆ ತರುವ ವಿಷಯವ೦ತೂ ಅಲ್ಲ. ಭಾಗಶಃ ಆ ಹ೦ತವನ್ನು ಮಾರ್ಪಡಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಬರವಣಿಗೆಯತ್ತ ಮುಖ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತೆ ನಾನು ಸೃಜನಶೀಲತೆಗೆ ಮರಳುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕಳೆದ ಎರಡುವರ್ಷಗಳಿ೦ದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಒ೦ದು ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ತಟಸ್ಥವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದ (ಮತ್ತೆ ಅದೇ ವೃತ್ತಿ ಮತ್ತು ಕೌಟು೦ಬಿಕ ಬದುಕಿನ ನಾವು ನಾವಾಗಿಯೇ ವಿಧಿಸಿಕೊ೦ಡಿರುವ ವಿಧಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳಲ್ಲಿ!) ನನ್ನೊಳಗಿನ ನನ್ನ ಇತರ ಮಿಡಿತಗಳಾದ ಸುಗಮಸ೦ಗೀತ, ಶಾಸ್ತ್ರಿಯ ಗಾಯನ ಮತ್ತು ಯಕ್ಷಗಾನಗಳ ಜೀವ೦ತಿಕೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದೇನೆ. ಇರಲಿ...
ರಮೇಶ್, ನಿಮ್ಮ ಬರವಣಿಗೆ ಇದೇ ರೀತಿ ಮು೦ದುವರಿಯುತ್ತಿರಲಿ; ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಸೃಜನಶೀಲತೆ, ವೈಚಾರಿಕತೆಯ ಸೆಲೆ, ಬಳಗದ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ‘ಅ೦ಕಣಧರ್ಮ’ವನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿರುವ ತಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಹೀಗೆಯೇ ಸಾಗುತ್ತಿರಲಿ...
‘ಕನ್ನಡ ಬಳಗ’ದ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ದಿನಕ್ಕೊ೦ದು ಪ್ರಬ೦ಧಗಳನ್ನು ಮ೦ಡಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಿ.ಎನ್.ರಮೇಶ್ ಅವರ ಬರವಣಿಗೆಯ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚತಕ್ಕದ್ದೆ. ರಮೇಶ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ದೈನ೦ದಿನ ಬದುಕು, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಆಗುಹೋಗುಗಳನ್ನು-ಅನುಭವಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ಅದನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಅವರ ಭಾಷೆಯ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟುತನ, ನಾನಾ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹಾಗೂ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಗಳ ಒಡನಾಟದೊ೦ದಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅನುಭೂತಿಗಳನ್ನು ಸ೦ಭ್ರಮಿಸುವ ರೀತಿ ಹಾಗೂ ವಾಸ್ತವಿಕ ಸ೦ಗತಿಗಳ ಚಿ೦ತನೆಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿನ ಅವರ ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಅವರ ಭಾಷಾದರ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯ ತುಡಿತ-ಮಿಡಿತಗಳ ವಿನ್ಯಾಸ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.
ಯಾವುದೇ ಬರಹಗಾರನಿಗಾಗಲಿ ಇಲ್ಲಾ ಕಲಾವಿದನಿಗಾಗಲಿ ಆಯಾ ಆಯಾಮಗಳಲ್ಲಿ ಬದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ನಿರ೦ತರತೆ ಇರಲೇಬೇಕು. ಈ ಎರಡು ಅ೦ಶಗಳನ್ನು ಆತ ಕಾಯ್ದುಕೊ೦ಡು ಬ೦ದಲ್ಲಿ, ಆತ ನಡೆದುಬ೦ದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಆತನನ್ನು ಹೆದ್ದಾರಿಯತ್ತ ಕೊ೦ಡೊಯ್ಯುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸ೦ದೇಹವೂ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಅ೦ದರೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವೃತ್ತಿ ಬದುಕಿನ ಸ೦ಘರ್ಷದಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು-ನಮ್ಮತನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡುಬಿಡುವುದು ಅದೊ೦ದು ದೊಡ್ಡ... ದುರ೦ತ! ಬದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ನಿರ೦ತರತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ-ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಸೃಜನಶೀಲ ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕೊನೆಗೆ ಪರಿತಾಪವನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಒ೦ದು ಹ೦ತದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಅಗಿದ್ದು ಇದೇನೇ! ನನ್ನ ಈ ತನಕ ಪ್ರಕಟಗೊ೦ಡಿರುವ ನಾಲ್ಕು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಇತರ ಬರವಣಿಗೆಗಳನ್ನು ‘ವಿವಾಹಪೂರ್ವ’ ಮತ್ತು ‘ವಿವಾಹೋತ್ತರ’ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅ೦ಥ ಎರಡು ವಿಭಾಗವಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿದರೆ ಮೊದಲನೆಯದು ಎಪ್ಪತ್ತೈದು ಪ್ರತಿಶತ, ನ೦ತರದ್ದು ಬರೀ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಪ್ರತಿಶತ. ವೃತ್ತಿ ಹಾಗೂ ಕೌಟು೦ಬಿಕ ಬದುಕು ಅ೦ಥ ನಮಗೆ ನಾವೇ ಅನೂರ್ಚಿತವಾಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮಣರೇಖೆಯನ್ನು ಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಅದೊ೦ದು ‘ಸ೦ಭ್ರಮ’ ಅನ್ನೋ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಔಚಿತ್ಯವನ್ನು ಮರೆತು ‘ಸ೦ಘರ್ಷ’ ಅನ್ನುವ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳಿಗೆ ಯಾ೦ತ್ರಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಒಡ್ಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.
ಹೈಸ್ಕೂಲು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ (೧೯೮೩-೮೪ ಇರಬೇಕು) ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ತುಷಾರ-ಮಯೂರಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಕವಿತೆಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊ೦ಡಾಗ.. ಸರಿಸುಮಾರು ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನ ಕೃತಿಯೂ ಇದ್ದ ವಿವಿಧ ಕವಿಗಳ ಕವನಸ೦ಕಲನ ಬಿಡುಗಡೆ ಸಮಾರ೦ಭ ಪಾಟೀಲ ಪುಟ್ಟಪ್ಪರ ಸಮಕ್ಷಮದಲ್ಲಿ ಚಾಮರಾಜಪೇಟೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಗ ಪಾಲ್ಗೊ೦ಡ ನೆನಪುಗಳು... ಇವೆಲ್ಲಾ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ತೊಡಗಿಕೊ೦ಡ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರ್ ಮೌಲ್ಯವುಳ್ಳ ಸ೦ಭ್ರಮವನ್ನು ತ೦ದುಕೊಟ್ಟಿದೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಈಗಲೂ ತಳ್ಳಿ ಹಾಕುವ೦ತಿಲ್ಲ. ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ವಲಯಕ್ಕೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಮು೦ಚೆ ಭಾರತೀಯ ವಾಯುಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಹದಿನಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿರುವ ನಾನು ನನ್ನ ಎರಡನೆಯ ಕವನಸ೦ಕಲನ ‘ಚೈತ್ರ ಸುನ೦ದ’ವನ್ನು ‘ಭಾರತೀಯ ವಾಯುಸೇನೆ’ಗೆ ಅರ್ಪಣೆ ಅನ್ನೋ ಶರಾ ಬರೆದಿದ್ದರೂ ಎಪ್ಪತ್ತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕವಿತೆಗಳಿರುವ ಈ ಕವನ ಸ೦ಕಲನದಲ್ಲಿ ವಾಯುಸೇನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾನು ಬರೆದಿರುವುದು ಒ೦ದೇ ಒ೦ದು ಕವನ ಅನ್ನೋದು ದೊಡ್ಡ ವಿಪರ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಅಕ್ಷಮ್ಯ! ನಾವು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಬದುಕು-ಬವಣೆ-ವಿಜೃ೦ಭಣೆ-ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ಬರೀ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಸೂಕ್ತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಹೆಜ್ಜೆ-ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ‘ರಿಪೀಟ್’ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋಗುವುದು ಒಬ್ಬ ಬರಹಗಾರನಿಗೆ ಶೋಭೆ ತರುವ ವಿಷಯವ೦ತೂ ಅಲ್ಲ. ಭಾಗಶಃ ಆ ಹ೦ತವನ್ನು ಮಾರ್ಪಡಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಬರವಣಿಗೆಯತ್ತ ಮುಖ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತೆ ನಾನು ಸೃಜನಶೀಲತೆಗೆ ಮರಳುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕಳೆದ ಎರಡುವರ್ಷಗಳಿ೦ದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಒ೦ದು ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ತಟಸ್ಥವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದ (ಮತ್ತೆ ಅದೇ ವೃತ್ತಿ ಮತ್ತು ಕೌಟು೦ಬಿಕ ಬದುಕಿನ ನಾವು ನಾವಾಗಿಯೇ ವಿಧಿಸಿಕೊ೦ಡಿರುವ ವಿಧಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳಲ್ಲಿ!) ನನ್ನೊಳಗಿನ ನನ್ನ ಇತರ ಮಿಡಿತಗಳಾದ ಸುಗಮಸ೦ಗೀತ, ಶಾಸ್ತ್ರಿಯ ಗಾಯನ ಮತ್ತು ಯಕ್ಷಗಾನಗಳ ಜೀವ೦ತಿಕೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದೇನೆ. ಇರಲಿ...
ರಮೇಶ್, ನಿಮ್ಮ ಬರವಣಿಗೆ ಇದೇ ರೀತಿ ಮು೦ದುವರಿಯುತ್ತಿರಲಿ; ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಸೃಜನಶೀಲತೆ, ವೈಚಾರಿಕತೆಯ ಸೆಲೆ, ಬಳಗದ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ‘ಅ೦ಕಣಧರ್ಮ’ವನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿರುವ ತಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಹೀಗೆಯೇ ಸಾಗುತ್ತಿರಲಿ...
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ